Με βάση το ντοκιμαντέρ «Τα Ξεχασμένα Βαλκάνια» (παραγωγή ΕΡΤ – σκηνοθεσία Σταύρος Ψυλλάκης, σειρά 6 επεισοδίων), το οποίο συνδυάζει ιστορική έρευνα, προφορικές μαρτυρίες και μνήμη από τη σκοπιά της καθημερινής ζωής στα Βαλκάνια του 20ού αιώνα μελετήσαμε την ιστορία των βαλκανίων.
Το ντοκιμαντέρ μάς βοήθησε να καταλάβουμε:
-
Ότι η Ιστορία είναι κοινή, όσο κι αν χωρίστηκαν οι λαοί
-
Ότι οι μνήμες μεταφέρονται με βλέμματα, τραγούδια, παραμύθια
-
Ότι ο εθνικισμός πληγώνει πρώτα τους φτωχούς, τους αθώους, τους ξεχασμένους
-
Ότι στα Βαλκάνια υπάρχει ακόμα ανοιχτό τραύμα – όχι μόνο πολιτικό, αλλά υπαρξιακό
Οι ποιητικές μας δημιουργίες:
Με λένε Μιρκοβάν,
ή μήπως Νίκο, ή Γιοβάν;
Το όνομά μου το ’χα σε μια παλιά εικόνα,
μα χάθηκε στο ποτάμι μαζί με τη μάνα.
Στο χωριό μου πια μένουν μόνο σκιές.
Εγώ θυμάμαι. Εσύ;
Η σιωπή μου είναι το μνημείο.
Δεν ήρθε κανείς να με ρωτήσει πότε άρχισε ο πόλεμος.
Ούτε πότε τέλειωσε.
Στον τοίχο έχω καρφωμένο ένα παλιό ρολόι.
Έμεινε στις 4:17 –
εκείνη την ώρα έφυγε το τρένο.
Δεν κλαίω πια.
Έκλαψα τόσα που στέρεψε και το χώμα.
Έραψα τα όνειρα των παιδιών μου σε μια κουβέρτα.
Το φόρεσα και ζεστάθηκα λίγο.
Ό,τι έμεινε από τον πόλεμο, το μαγειρεύω σε ιστορίες.
Θέλεις να φας λίγο μαζί μου;
Με θάψαν πρόχειρα, πίσω από ένα σπίτι.
Δεν γράφτηκε το όνομά μου. Δεν πειράζει.
Στην τσέπη μου είχε μείνει μια γωνιά ψωμί,
κι ένα γράμμα με λέξεις που δεν πρόλαβα να πω.
Όταν περνάς, ψιθύρισε το όνομά σου.
Έτσι θα θυμηθώ πως υπήρξα κι εγώ.
