Πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του ομίλου Hollywood εκπαιδευτική επίσκεψη των δύο τμημάτων Β2 και Β3 την Παρασκευή 23/5/2025 στα Γραφεία και στούντιο της ΕΡΤ3. Επίσης οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να δουν και το πλατό από όπου μεταδίδονται οι εκπομπές.
Φεστιβάλ Ψηφιακής Δημιουργίας
Ο όμιλος παρουσίασε στο https://digifest.info/index.php/el/ 14 ο φεστιβάλ ψηφιακής δημιουργίας στη Λάρισα (7-11/5/2025) τις δημιουργίες του και τις κατασκευές.
Ταινία για το bullying από τον όμιλο Hollywood
Η ταινία δημιουργήθηκε απο τους μαθητές του ομίλου και περιγράφει μέσα από μια ιστορία τον εκφοβισμό που δέχεται ένας μαθητής από τους συμμαθητές του και την διευθέτηση του προβήματος μέσω της παρέμβασης των καθηγητών σε συνεργασία με τους γονείς.
Οι τεχνικές του κινηματογράφου-φύλλο εργασίας
“Κι αν ήμουν εγώ?” Ημερολόγιο μαθητών – 25 Νοεμβρίου 1943
Ημερολόγιο – 25 Νοεμβρίου 1943 (εργασίες μαθητών από το φύλλο εργασίας)
Ι.Σ
Σήμερα κάναμε έφοδο στις αποθήκες. Δεν πήραμε πολλά, αλλά βρήκαμε λίγο ψωμί και μια κονσέρβα. Ο Μανώλης έπεσε και χτύπησε, αλλά δεν είπε τίποτα, δεν έκλαψε. Περπατάμε ξυπόλητοι, αλλά νιώθω δυνατός. Αν μας πιάσουν, ξέρω τι μας περιμένει. Αλλά καλύτερα να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να κάθομαι και να πεινάω. Η Στέλλα μας διάβασε κάτι σαν ποίημα σήμερα. Δεν θυμάμαι τα λόγια, αλλά ένιωσα πως ακόμα έχουμε ψυχή.
Β.Δ
Μου λείπει η μαμά μου. Όταν φυσάει, τη φαντάζομαι να μου σκεπάζει τα πόδια με μια κουβέρτα. Αλλά τώρα δεν έχω ούτε κουβέρτα. Σήμερα στον δρόμο μάς είδε μια γυναίκα και μας έδωσε μια φραντζόλα ψωμί. Μας χαμογέλασε. Δεν είπε τίποτα, απλώς χαμογέλασε. Την κοίταξα στα μάτια και σκέφτηκα: υπάρχει ακόμα ανθρωπιά. Ίσως να τα καταφέρουμε. Όσο έχουμε ο ένας τον άλλον, δεν είμαστε μόνοι.
Μ.Μ
Ο αδελφός μου δεν ξύπνησε το πρωί. Ήταν παγωμένος. Δεν έκλαψα, γιατί τα μάτια μου είναι στεγνά εδώ και καιρό. Σήμερα μπήκαμε σε ένα γκρεμισμένο σπίτι και βρήκαμε ένα παλιό βιβλίο. Κάποιος διάβαζε ποίηση σ’ αυτό το σπίτι, κάποτε. Ο κόσμος κάποτε είχε μουσική και λέξεις. Τώρα έχει σιωπή και πόνο. Αλλά κάτι μέσα μου λέει πως όλα θα αλλάξουν. Μια μέρα θα ξαναγελάσουμε. Θα το γράψω εδώ, για να το θυμάμαι.
Α.Ξ
Σήμερα παίξαμε μπάλα με ένα κονσερβοκούτι. Δέκα λεπτά ξεγνοιασιάς. Γελάσαμε. Ξεχάσαμε την πείνα, την Κατοχή, τους φόβους μας. Μετά ξαναγυρίσαμε στα καθήκοντα – να βρούμε ξύλα, νερό, κάτι να φάμε. Το βράδυ καθίσαμε όλοι μαζί γύρω από μια φωτιά και ο Αλέκος είπε: «Αν βγούμε ζωντανοί, θα κάνουμε μια σχολή, μόνο για παιδιά σαν εμάς». Του είπα πως θα τη βαφτίσουμε “Ξυπόλητη Ελπίδα”. Γελάσαμε. Ελπίζω να ζήσουμε αρκετά για να τη φτιάξουμε.
Όταν ο κινηματογράφος με κάνει να νιώθω την Ιστορία
Ποτέ δεν πίστευα πως μια ταινία μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς αλλιώς για την Ιστορία. Πάντα θεωρούσα πως η Ιστορία ήταν χρονολογίες, μάχες, βασιλιάδες και σύνορα. Η συμμετοχή μου στον όμιλο ιστορίας με έκανε να αλλάξω γνώμη.
Είδαμε αρκετές ταινίες, συζητήσαμε, γελάσαμε, στεναχωρηθήκαμε, θυμώσαμε, συγκινηθήκαμε. Αλλά δύο ταινίες με σημάδεψαν ιδιαίτερα: «Οι άνθρωποι του παππού μου» και ο «Κλέφτης ποδηλάτων».
Και οι δύο ήταν απλές – χωρίς εφέ, χωρίς φαντασία, χωρίς δυνατή μουσική και βαριά κουστούμια. Όμως μέσα στην απλότητά τους έκρυβαν κάτι πολύ δυνατό: τον άνθρωπο μέσα στην Ιστορία.
Οι Άνθρωποι του Παππού μου – Η Ιστορία από την άλλη πλευρά
Όταν ξεκίνησε η ταινία, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήταν τουρκική. Δεν το κρύβω – ξαφνιάστηκα. Όμως σύντομα κατάλαβα γιατί την είδαμε.
Ένας ηλικιωμένος, πρόσφυγας από την Κρήτη, ζει στη Μικρά Ασία. Θυμάται τον ξεριζωμό, την παιδική του ηλικία στην Ελλάδα, την αγάπη του για τον τόπο που άφησε. Η ταινία δεν είχε μίσος. Είχε μόνο νοσταλγία, θλίψη και ανθρωπιά.
Κατάλαβα για πρώτη φορά ότι και από την “άλλη πλευρά” υπήρξαν άνθρωποι που πόνεσαν. Ότι οι ανταλλαγές πληθυσμών δεν είναι απλώς αριθμοί σε ένα βιβλίο – είναι οικογένειες που χώρισαν, σπίτια που έμειναν άδεια, παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ.
Ο Κλέφτης Ποδηλάτων – Όταν η αξιοπρέπεια σπάει
Άλλη εποχή, άλλη χώρα. Ρώμη, μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Ο πατέρας βρίσκει μια δουλειά που απαιτεί να έχει ποδήλατο. Κι αυτό του το κλέβουν. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει μια περιπλάνηση σε όλη την πόλη, μαζί με τον μικρό του γιο, για να το βρει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη σκηνή στο τέλος. Ο πατέρας δεν αντέχει άλλο. Προσπαθεί να κλέψει ένα άλλο ποδήλατο. Μπροστά στον γιο του. Τον πιάνουν. Και τότε… ο μικρός τον πιάνει από το χέρι. Χωρίς να πει λέξη. Τον συγχωρεί.
Ήταν η πιο σπαρακτική σκηνή που έχω δει. Όχι γιατί είχε δράμα ή μουσική. Αλλά γιατί ήταν αληθινή. Γιατί έβλεπα εκεί, μπροστά μου, τι σημαίνει φτώχεια, απόγνωση, αγάπη, πατέρας και παιδί.
Αναρωτήθηκα: Πόσοι άνθρωποι σήμερα ζουν έτσι; Πόσοι γονείς λυγίζουν και δεν το λένε σε κανέναν;
Αυτή η ταινία μου έμαθε ότι η Ιστορία δεν είναι μόνο οι μεγάλοι πόλεμοι. Είναι και οι μικροί αγώνες – κάθε μέρα – για επιβίωση, για αξιοπρέπεια, για λίγη ελπίδα.
Μ.Σ
Παράσταση στο αρχαίο θέατρο Λάρισας
Μια εξαιρετική παράσταση αρχαίου δράματος από …Ιταλούς μαθητές παρακολούθησαν την Παρασκευή 28 Μαρτίου μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου και η θεατρική ομάδα του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου Λάρισας, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Εφήβων Δρώμενα». Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την παράσταση «Χοηφόροι» του Αισχύλου στο Α΄ Αρχαίο θέατρο της πόλης μας, βιώνοντας τα συναισθήματα ενός θεατή της αρχαιότητας. Αν και ήταν εξ ολοκλήρου στα ιταλικά, καθώς συμμετείχαν μαθητές του Λυκείου «Nicola Pizi» από την πόλη Palmi της Ιταλίας, η γλώσσα δε στάθηκε εμπόδιο.
Ό όμιλος ρητορικής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου
Την Πέμπτη, 15 Μαΐου 2025, οι μαθητές/τριες του ομίλου ρητορικής του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου Λάρισας πραγματοποίησαν επίσκεψη στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, έπειτα από τιμητική πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη κ.κ. Ιερώνυμου.