Παιδιά στον πόλεμο – Εγώ στη θέση τους

Στην αρχή πίστευα ότι η ταινία θα είναι «παλιά», άσπρο-μαύρο, βαρετή. Τίποτα από αυτά δεν ίσχυσε. Το Ξυπόλητο Τάγμα ήταν  γροθιά στο στομάχι, μια ιστορία που ξεκινά από τη φτώχεια και το φόβο, και καταλήγει σε κάτι που δεν περίμενα: την ελπίδα.

Ποιοι είναι αυτοί οι ξυπόλητοι;

Η ταινία μιλά για τα παιδιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Θεσσαλονίκη. Παιδιά χωρίς σπίτι, χωρίς οικογένεια, χωρίς παπούτσια – αλλά με κάτι πολύ πιο δυνατό: θέληση να ζήσουν και να αντισταθούν. Δημιουργούν τη δική τους ομάδα – το “τάγμα” τους – και προσπαθούν να επιβιώσουν, να κλέψουν λίγο φαγητό, να βοηθήσουν όσους μπορούν.

Αυτό που με εντυπωσίασε δεν ήταν μόνο η πλοκή, αλλά ο τρόπος που έπαιζαν τα παιδιά. Δεν ήταν ηθοποιοί με μεγάλα ονόματα. Ήταν σαν παιδιά της διπλανής πόρτας – ίσως παιδιά σαν κι εμάς, σε μια άλλη εποχή.

Από την πείνα στην Αντίσταση

Τα αυτά παιδιά δεν έγιναν ούτε εγκληματίες, ούτε θύματα. Έγιναν ήρωες, με τον δικό τους τρόπο. Δεν κρατούσαν όπλα, αλλά είχαν αλληλεγγύη, εξυπνάδα και ψυχή. Έκαναν το σχολείο τους μέσα στα ερείπια, βοήθησαν αντιστασιακούς, φρόντισαν μικρότερα παιδιά.

Σκέφτηκα: Αν ήμουν εκεί; Αν ήμουν 12 χρονών το 1943 και είχα χάσει τους γονείς μου;
Δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη που είχαν αυτοί.
Και όμως, αυτοί οι «ξυπόλητοι» μας δείχνουν πως μέσα στην απόλυτη φρίκη γεννιέται η ανθρωπιά.

Με την ταινία αυτή στον όμιλο  συζητήσαμε για:

• την Κατοχή και τον Εμφύλιο

• την παιδική ηλικία στον πόλεμο

• την έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης

Ε.Μ

Ξυπόλυτο τάγμα -φύλλο εργασίας